Ανάβαση λόφων (hill climbing)

Από την ημέρα που φτιάχτηκαν οι μοτοσυκλέτες υπήρχαν και οι αγώνες, έστω και αν αρχικά διεξάγονταν κατά μήκος μιας ευθείας. Πολύ πριν όμως η ευθεία αυτή εμπλουτιστεί με στροφές ή γίνει κλειστή διαδρομή σχηματίζοντας τις πρώτες πίστες, οι αγώνες μοτοσυκλέτας άρχισαν να ανεβαίνουν σε άλλο επίπεδο, κυριολεκτικά, έγιναν κατακόρυφοι. Δεν είναι ευρέως γνωστό όμως το "hill climbing" μετρά μέρες από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα και μάλιστα με συμμετοχές από μια εταιρία που ελάχιστη επαφή είχε και έχει με το χώμα, την Harley Davidson! Το άθλημα αυτό που ξεκίνησε από τις Η.Π.Α. και γρήγορα εξαπλώθηκε στον υπόλοιπο αγγλόφωνο κόσμο αλλά και σε άλλες χώρες όπως η Αυστρία, ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές από τα πρώτα του στάδια, πριν δηλαδή αποκτήσει την σημερινή του εντυπωσιακή μορφή.


Καταρχήν ο όρος "hill climb" ήταν ήδη πολύ γνωστός από το χώρο των αυτοκινήτων και περιέγραφε τους αγώνες που γινόταν στην στριφτερή διαδρομή που ανέβαινε κάποιο λόφο, ήταν δηλαδή οι λεγόμενες "αναβάσεις". Ωστόσο με τα χρόνια και την δημοτικότητα των συγκεκριμένων αγώνων μοτοσυκλετών ο όρος αυτός έχει αλλάξει σημασία και πλέον οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται στο άκουσμα "hill climb" το σκαρφάλωμα σε μια απότομη, κατακόρυφη στο τελείωμά της πλαγιά. Για τις μοτοσυκλέτες τις περισσότερες φορές αυτό σημαίνει ότι καλούνται να αντιμετωπίσουν την πλευρά ενός σκαμμένου βουνού σε ορυχεία τα οποία δεν είναι πάντα εγκαταλειμμένα και οι μπουλντόζες περιμένουν να ξαναπιάσουν δουλειά την επόμενη μέρα.

Το hill climbing έχει πλέον εξελιχθεί σε ένα από τα πιο εντυπωσιακά αθλήματα με πολλούς θεατές και υψηλές χορηγίες, ενώ θα μπορούσε να είναι ιδιαίτερα "ανιαρό" αφού εξελίσσεται σε ένα πολύ περιορισμένο χώρο. Πόσες φορές να δει κανείς μια μοτοσυκλέτα να προσπαθεί να ανέβει τον ίδιο χωμάτινο τοίχο; Και όμως η εξαιρετική δυσκολία που παρουσιάζει όπως και η ικανότητα του κάθε αναβάτη που μετρά περισσότερο από τον εξοπλισμό της μοτοσυκλέτας του, κρατούν το ενδιαφέρον αμείωτο. Είναι τόσο σκληροί μερικοί από αυτούς τους αγώνες που για να καταφέρει κανείς να κερδίσει σημασία έχει να ανέβει απλώς στην κορυφή, αν υπάρξει και δεύτερος τότε ο χρόνος αναδεικνύει τον νικητή. Όμως μερικές φορές είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα που βραβεύονται όλοι όσοι ανέβηκαν.


Συνήθως υπάρχουν δύο διαφορετικοί λόφοι σε κάθε αγώνα για τα διαφορετικά επίπεδα αναβατών που καθορίζουν και τις κατηγορίες. Το "hill climb" είναι ένα ανθρωποκεντρικό αγώνισμα που οι αναβάτες κυριαρχούν σε ενδιαφέρον και λιγότερο οι μοτοσυκλέτες τους που πολλές φορές μάλιστα είναι και δικά τους δημιουργήματα. Το βασικό για μια μοτοσυκλέτα που προορίζεται για αυτό το σπορ είναι το μακρύτερο ψαλίδι που σχεδόν διπλασιάζει σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις το μεταξόνιο ώστε να αποφεύγεται το "καπάκι" και η δύναμη να μπορεί να καταλήξει σε ώθηση χωρίς η μοτοσυκλέτα να σκάβει συνέχεια το χώμα. Το πίσω λάστιχο είναι εξίσου υπεύθυνο για αυτό και με τα χρόνια έχουν εξελιχθεί ελαστικά αποκλειστικά για hill climbing που όμως δεν έχουν και μεγάλη διαφορά με αυτά που χρησιμοποιούνται σε αμμώδη τερέν. Ο κυβισμός και οι κινητήρες είναι το μεγάλο αγκάθι. Ακόμη πυροδοτείται στις κερκίδες η συζήτηση για το αν τα δίχρονα είναι καλύτερα από τα τετράχρονα την στιγμή που πολλοί αγωνιζόμενοι τοποθετούν κινητήρες από supersport και superbike στο πλαίσιο της μοτοσυκλέτας τους!

Τα μονοκύλινδρα τετράχρονα στην κατηγορία 450-700 κυβικών παραμένουν ωστόσο η πλειοψηφία στις συμμετοχές παρόλο που το κοινό περιμένει με ανυπομονησία να δει τους "φρανκενστάιν" στην ανοικτή κατηγορία των επτακοσίων και πάνω κυβικών όπου ο καθένας συμμετέχει με ότι η φαντασία του κατάφερε να συλλάβει. Στην μικρή κατηγορία μέχρι 450 κυβικά κυριαρχούν τα δίχρονα με ευφυής πολλές φορές μετατροπές ώστε να αποδίδουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ροπή στις χαμηλές στροφές. Αυτό είναι σημαντικό μέρος της μαγείας αυτού του σπορ, οι μοτοσυκλέτες που συμμετέχουν είναι αναγκαίο να έχουν μετατροπές που κανένα εργοστάσιο δεν υποστηρίζει οπότε ο επαγγελματισμός κινείται σε διαφορετικό επίπεδο και οι αγώνες παραμένουν ένα χαρούμενο πανηγύρι.

Η τεχνική του hill climb δεν είναι απλή, ο αναβάτης δεν ανοίγει απλώς το γκάζι επιτιθέμενος στον χωμάτινο τοίχο μπροστά του, και έχει γίνει ιδιαίτερα πιο πολύπλοκη από τη στιγμή που έχουν πλέον καθιερωθεί τα μικρά άλματα πριν την τελική πλαγιά. Με το μακρύτερο ψαλίδι κάθε άλμα στέλνει τον εμπρός τροχό κατακόρυφα στον αέρα φέρνοντας την πτώση ένα βήμα πιο κοντά. Σαν να μην έφτανε αυτό υπάρχουν πλέον και ορισμένοι σημαντικοί αγώνες που έχουν προσθέσει και κάποιες υποτυπώδεις στροφές που με αυτό το μεταξόνιο όμως γίνονται άθλος. Το σώμα του αναβάτη σε ορισμένες περιπτώσεις παίζει μεγαλύτερο ρόλο από την ιπποδύναμη της μοτοσυκλέτας αφού με την μετατόπιση βάρους εμπρός ή πίσω μπορεί να γλιτώσει μερικές φορές την πτώση που στοιχίζει την συνέχιση της ανάβασης.


Γιατί κάθε προσπάθεια για την κατάκτηση της κορυφής σταματά με την πρώτη πτώση, δεν υπάρχει περίπτωση να σηκωθεί κανείς και να συνεχίσει, είναι άλλωστε αδύνατον να συνεχίσεις στον κατακόρυφο άξονα. Για τον λόγο αυτό οι διοργανωτές έχουν πολλά άτομα σε όλο το μήκος της τελικής πλαγιάς, δεμένα με σκοινιά αν η κλίση το απαιτεί, που με γάντζους στα χέρια προσπαθούν να πιάσουν άλλοι τον αναβάτη και άλλοι την μοτοσυκλέτα του όταν έλθει η πτώση. Γιατί η σχεδόν ελεύθερη πτώση που χαρίζουν οι κλίσεις αυτές έχει αποδειχτεί καταστροφική, οπότε μέτρα όπως αυτά ήταν αναγκαία. Άλλωστε στα πρώτα βήματα του αθλήματος το ρόλο αυτό έπαιζαν οι θεατές αλλά και οι υπόλοιποι αγωνιζόμενοι που προσπαθούσαν να προστατέψουν τους ανταγωνιστές τους.

Με το σώμα τέρμα μπροστά στα τελευταία μέτρα και τον πίσω τροχό να σκάβει την άμμο ή το νωπό χώμα, αναλόγως του τερέν, το hill climbing είναι ένα απαιτητικό άθλημα για τον αναβάτη και το πρώτο που χρειάζεται είναι έλλειψη υψοφοβίας. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που πυκνώνουν οι διοργανώσεις σε ορυχεία όπου και το χώμα είναι σαθρό έτοιμο να υποχωρήσει με μορφή χιονοστιβάδας αλλά και οι κλίσεις πλησιάζουν τον κατακόρυφο άξονα, το hill climbing έχει γίνει ένα δύσκολο αλλά και πολύ εντυπωσιακό άθλημα.

Ωστόσο παραμένει προσιτό, η διοργάνωση των αγώνων δεν απαιτεί πολλά έξοδα όπως και η συμμετοχή, ενώ οι μοτοσυκλέτες απαιτούν μετατροπές που δεν κοστίζουν ιδιαίτερα, τουλάχιστον για τα πρώτα βήματα στο άθλημα. Για αυτό το λόγο το σπορ είναι ιδιαίτερα αγαπητό, καθώς είναι προσιτό.
Άλλωστε γιατί να πηγαίνεις γύρω-γύρω όταν υπάρχει ο πιο σύντομος δρόμος για την κορυφή;
Ευθεία πάνω!

κείμενο: Θ. Φελούκας
πηγή : http://www.motorsite.gr

Η τρελα εκτος απο τα βουνα, παει και στους λοφους!!